Na de verkiezingen

Het was geen verrassende uitslag natuurlijk, die uit de verkiezingen van dit weekend in Oekraïne, kwam. Poroshenko werd de logische winnaar, want de rest van de kandidaten was al bij voorbaat kansloos. Om eerlijk te zijn: de andere kandidaten maakten absoluut niet de indruk ook maar een beetje in staat te zijn de enorme problemen van het land te kunnen aanpakken, ook Yulia Timoshenko niet. Ik moet zeggen dat ik de aanpak van Poroshenko om de Russische oproerkraaiers uit Dnipropetrovsk te houden, waarvan ik hier al eerder verslag deed, wel erg krachtdadig en vooral ook onconventioneel vond. Dat is wat er nu nodig is in Oekraïne.

De separatisten hebben hun momentum verloren. Onder de bevolking bestond al eerder ergernis en irritatie over het feit dat deze lieden niet werden aangepakt. Duidelijk zichtbaar is nu dat Porochenko niet aarzelt en flink uitpakt om de opstand daar binnen korte tijd te beëindigen. De slag om het vliegveld van Donetsk was wat dat betreft beslissend en het toonde ook aan dat Moskou de separatisten niet langer meer steunt. Als het lukt om de orde te herstellen, dan is dit een eerste wapenfeit van formaat. De volgende stap zal zijn de relaties met het Kremlin herstellen. Dat wordt wel interessant om te volgen, omdat dat dus niet op de manier moet die Yanukovitch zich veroorloofde. De vraag is: Is Porochenko in staat en bestand tegen de druk uit het Kremlin om zich niet te afhankelijk te maken van Europa. Een onafhankelijk Oekraïne is de beste garantie voor vrede en welvaart.

In het Kremlin is inmiddels de rust weergekeerd, de Krim is geannexeerd, Oost Oekraïne is instabiel, de economische sancties vielen mee en de douane-unie is van start gegaan zonder Oekraïne. Men kan eens rustig achterover hangen om te zien hoe het nu verder moet. Er liggen nog allerlei interessante uitdagingen te wachten. Zo moet er bijvoorbeeld worden waargenomen bij de Syrische verkiezingen om Assad aan de macht te houden. Door de enorme ervaring met het houden van verkiezingen in zowel Rusland zelf als daarbuiten, zijn de Russen  in Syrië graag geziene gasten. Met de Russen als waarnemer weet je zeker dat er geen verrassingen ontstaan en staat de uitslag al vast.

Verder  is er inmiddels onrust ontstaan aan de noordgrens van Georgië. Daar heeft enkele jaren geleden iets vergelijkbaars plaatsgevonden als in Krim en nu het Kremlin zijn handen vol heeft aan Oekraïne maakt Georgië gebruik van dit gebrek aan aandacht. Even tussendoor is er na meer dan 10 jaar onderhandelen nog een overeenkomst met China gesloten over de levering van gas of eigenlijk van gasvelden. Dat is geen overeenkomst die te vergelijken is met de overeenkomsten die met Europa gesloten zijn. Voor de Russen betekent dit, dat ze het eigendom van de gasvelden voor een deel overdragen aan China.  Zelfs Putin zal met enige weemoed hebben teruggedacht aan de tijd dat wij Europeanen nog niet wisten dat Putin een onbetrouwbare handelspartner is. Aan ons verkocht hij alleen maar gas en dus geen delen van gasvelden.

Kortom de situatie lijkt nog lang niet rustig en zeker niet stabiel te zijn, maar wel in een andere vaarwater beland.