Voor het EK van 2012 heb ik hier wekelijks een aantal columns geschreven over mijn belevenissen en ervaringen in Oekraïne. Daarna is het stil geworden, te druk en andere zaken die de aandacht vroegen. Maar de belangstelling van de lezers bleef onverminderd, dagelijks bezoeken tot vandaag nog steeds tientallen bezoekers de blog, vandaar dat ik hier op verzoek weer ga beginnen ondanks dat mijn andere werk er niet minder op is geworden, ben ik niet bestand gebleken tegen de verleiding om mijn ervaringen in en met Oekraïne voor mezelf te houden. Mijn werk in het bestuur van de Stichting Platform Samenwerking Nederland Oekraïne heeft dit allemaal weer een extra stimulans gegeven. De frequentie zal alleen wat worden aangepast, ik zal een of tweemaal per maand posten maar dan wel weer op de vertrouwde tijd, zaterdagochtend 9:00 uur. U heeft dus iets meer geduld nodig als u mij wilt blijven volgen.
In tegenstelling tot wat sommige denken is het niet de bedoeling van deze stukjes nu eens lekker flauw te gaan doen over Oekraïne of de gewoontes die hier in Oekraïne heersen belachelijk te maken. In tegendeel, ik heb groot respect voor Oekraïners in het algemeen en voor mijn familie in het bijzonder. Zij leven een leven dat voor ons in Nederland nauwelijks te leven zou zijn. Hard werken tegen minimale beloning zonder al de bescherming die wij in Nederland genieten valt hun ten deel. Zij blijven er meestal vrolijk onder en de warmte die ik van mijn familie heb ervaren is haast buitenaards, zij geven werkelijk hun laatste brood aan je weg als je het nodig hebt. Ik vind dat een vorm van moed waar wij een groot voorbeeld aan zouden kunnen nemen.
Wat is dan wel de bedoeling van deze stukjes…
Goed het is misschien wat hoog gegrepen maar ik merk in mijn dagelijkse contact met mensen die niet zo veel weten van Oekraïne of Rusland dat vooral veel Nederlanders vol met “koude oorlog” vooroordelen zitten ten opzichte van Russen en Oekraïners. Laatst vertelde een beveiligingsbeambte die op Schiphol werkt mij, dat het maar het beste is als je Oekraïners en Russen zo onbeschoft mogelijk benadert en behandelt. Het zal u niet verbazen dat ik hem als tegenwicht een cursus Russisch heb geadviseerd.
Ik vind het dus belangrijk dat we wederzijds meer van elkaar gaan begrijpen en dat we voorzichtig gaan snappen dat als we de dingen nu eens anders gaan aanpakken als we gewend zijn ze misschien zelfs beter kunnen worden dan we nu nog denken. Het is dus een groot pleidooi om van elkaar te leren vanuit respect en gelijkwaardigheid met de nodige vrolijkheid over de eigenaardigheden van zowel Nederlanders als Oekraïners. Met deze knipoog worden de stukjes dan ook steeds gemaakt.
“Onbekend maakt onbemind” zeggen we in Nederland wel eens, welnu ook dit is iets waar ik in deze stukjes natuurlijk ruim baan voor wil maken, Oekraïne kent hele mooie tradities en ik ga u daar regelmatig iets over laten lezen.
Het eerste stukje wordt volgende week zaterdag 26 oktober gepubliceerd, zo… dan weet u dat maar vast. Ik zie u dan graag weer hier.
Oekraïne-Ukraine-Україна 