Het akkoord van Minsk

Het belangrijkste nieuws was de afgelopen weken de akkoorden van Minsk. Voor de tweede maal is er sinds de annexatie van Krim en de inval van Russische troepen in Oost Oekraïne een akkoord gesloten. De vraag is uiteraard: Gaat het nu wel lukken? Doordat Merkel en in mindere mate Hollande zich intensief hebben bemoeid met het onderhandelingsproces, zou het nu wel moeten lukken. De eerste signalen waren direct al niet erg positief, maar pas toen het bestand echt in ging bleek dat er niets van klopt. Met name de separatisten geven er inmiddels blijk van dat ze hun voeten afvegen met het akkoord en kennelijk wordt dit door Moskou gesteund. De val van Debaltseve is daar een duidelijk teken van. Het in elkaar zetten van een akkoord zonder controle en inspectie werkt natuurlijk niet, daar zit het probleem. Natuurlijk heeft Putin dit tegengehouden. Putin heeft een hekel aan pottenkijkers. Met de val van Debaltseve wordt inmiddels ook een ander punt pijnlijk duidelijk, namelijk dat de staat van het Oekraïense leger erbarmelijk is. Dat zet kwaad bloed bij de Oekraïense bevolking, omdat er inmiddels een soort leger-tax wordt geheven. Deze belasting, die wordt ingehouden op het loon (dat toch al niet overhoudt door de sterk stijgende prijzen) dient om extra materieel van aan te schaffen. Maar dat blijkt geen garantie te zijn dat het leger in staat is de Russen en de separatisten tegen te houden. Aan alle elementaire zaken is gebrek: van uniformen tot fatsoenlijke bewapening. Het is niet alleen het gebrek aan goed materieel dat een probleem veroorzaakt, maar ook de gebrekkige commando structuur is een groot probleem. Laatst hoorde ik iemand zeggen: “Het Oekraïense leger is in het verleden vooral gebruikt om de landhuizen van de generaals op te knappen”. Dat zal misschien iets te gechargeerd zijn maar het maakt allemaal geen geweldige indruk. Dat ligt vooral niet aan de motivatie van de Oekraïense militairen. Die strijden met erg veel motivatie om hun eigen land te beschermen. Met slecht materieel en een slechte organisatie is dit – blijkt nu wel – een hopeloze opdracht. Ondanks dat alles strijden ze met een bewonderenswaardig patriottisme voor “de goede zaak”. De vraag is nu: Zijn we hier als EU bezig om een historische vergissing te maken? We kennen allemaal het voorbeeld van impeachment in de Tweede Wereldoorlog dat ons steeds wordt voorgehouden. Werkt een strategie van Putin steeds iets geven of graven we hiermee ons eigen graf. Ik denk dat laatste, want er is momenteel geen enkele reden om aan te nemen dat Putin zal inbinden. De vraag is nu gaan de EU en Nederland nu eindelijk eens Oekraïne echt ondersteunen in het tegengaan van het uiteenvallen van Oekraïne. Boris Tarasjoek, oud ambassadeur in Nederland, is daar helder over. Er moeten moderne wapens komen om de Oekraïners zelf hun land te laten verdedigen. Het wordt tijd dat ook mevrouw Merkel gaat inzien dat haar aanpak heeft gefaald. Niet alleen onderhandelingen kunnen een oplossing bieden, maar ook een militair evenwicht is nodig.